در ساخت کارهایی با محتوا و ساختار خوب ناتوان شده‌ایم
تاریخ انتشار: ۳۰ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۷۳۴۲۰۲
بهروز مفید گفت: دایره انتخاب مردم برای دیدن فیلم و سریال گسترده است و هر فیلمی که جذب‌شان کند را می‌بینند.
سریال کره‌ای بازی مرکب Squid Game درباره تعدادی از افراد از اقشار مختلف جامعه است که به دلایل مختلف در زندگی‌شان با چالش و شکست مواجه شده‌اند و به یکباره هر کدام به طریقی برای امتحان کردن شانس‌شان به یک دعوت مرموز برخورد می‌کنند تا شاید صاحب یک جایزه ۳۸ میلیون دلاری شوند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این سریال جدا از آنچه در ظاهر با موضوع یک فرصت بازی و شانس برای موفقیت روایت می‌کند دارای نکاتی دیگر است که هر کدام می‌توانند در ابعاد جامعه شناسی و روان شناسی به خصوص در دنیای فعلی موضوع بحث باشد که امروز عاملی برای دیده شدن این سریال و اظهار نظرهای متفاوت شده است.
در قصه این سریال ۴۵۶ نفر با الهام گرفتن از ۶ بازی کودکان در کره جنوبی و دیگر کشورها وارد یک فضای خوش‌رنگ ولی مرموز می‌شوند و رقابتی را به بهای جان خود آغاز می‌کنند. قهرمان داستان، آخرین نفری است که در این بازی شرکت می‌کند و ما از زاویه دید او وارد این قصه می‌شویم.
با تعدادی از کارشناسان رسانه، کارگردانان، جامعه شناسان و... در این باره گفت‌وگو کردیم؛
«بهروز مفید»، تهیه کننده و کارگردان سینما و تلویزیون است. او در کارنامه هنری‌اش تهیه سریال‌هایی چون «هشت و نیم دقیقه» به کارگردانی«شهرام شاه حسینی»، «کوبار» به کارگردانی «فریدون حسن‌پور» و... را دارد. او در خصوص این سریال با خبرنگار برنا گفت‌وگویی کرده که در زیر مشاهده می‌کنید.
به نظرتان کدام بعد از جذابیت باعث این شده سریال بازی ماهی مرکب مخاطبان زیادی را به خود جذب کند؟
من این سریال را ندیدم ولی می‌دانم به دلیل متفاوت بودن و ریتم بسیار تندش مقبولیت یافته ولی همان‌طور که گفتم خودم هنوز موفق به دیدنش نشدم.
به نظرتان این روزها که دست مخاطب برای انتخاب باز است کدام مدیوم را برای دیدن سریال انتخاب می‌کند؟ سریال‌های تلویزیونی؟ شبکه نمایش خانگی؟ پلتفرم‌های خارجی؟
به نظرم همه این مواردی که گفتید می‌تواند مخاطب داشته باشد یعنی به نظرم اگر سریال‌های داخلی برای مخاطب جذابیت داشته باشد حتماً آن را می‌بیند. در شبکه نمایش خانگی و تلویزیون هم سریال‌هایی هستند که با اقبال مواجه شده و بیننده دارند اما یکی، دو سریال است که خیلی خاص می‌شوند ولی در کل اتفاق ویژه‌ای نمی‌افتد و دایره انتخاب مردم گسترده است و سراغ هر کدام که جذب‌شان کند می‌روند. البته مشکل ما این است که به نظرم کارهای محتوایی‌مان نتوانسته از ریتم و ساختار ویژه‌ای برخوردار باشد. کمی معضل داریم و درحال حاضر بیشتر مخاطبان‌مان جذب فیلم‌هایی می‌شوند که نباید از دیدن‌شان خوشحال باشیم.
منبع: خبرگزاری برنا
کلیدواژه: بازی جامعه شناسی کودکان کره جنوبی رسانه برنا شهرام شاه حسینی ترلان پروانه فریدون حسن پور شبنم قلی خانی آشا محرابی بهروز مفید و کارگردان سینما و تلویزیون
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۷۳۴۲۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آقای سعید آقاخانی، ما تحمل می‌کنیم، اما دل خودتان نسوخت؟
آفتاب‌‌نیوز :
صفحه اینستاگرامی «صبح سینما» در نقد کیفیت نازل فصول جدید «نون خ» و «زیرخاکی» نوشت: فصل بندی در تمام دنیا شیوه رایجی است. سازندگان یا در ابتدا نقشه راه یک روایت را در چند فصل آماده دارند یا با توجه به اقبال مخاطب مسیری را برای ادامه قصه باز می‌کنند. در سریال‌های کمدی نیز با توجه به اقبال مخاطب فصل‌های بعدی با اتاق فکری مجرب و گروه نویسنگدان خلاق طراحی می‌شود. اما گویا در صدا و سیما فصل بندی و ساخت ادامه یک سریال به چیز‌های دیگری بستگی دارد و در یک لیگ دیگر بازی می‌کنند. مدت‌هاست دیگر نه قصه مهم است و نه لزوم ساخت ادامه آن؛ همین که دوستان هر سال دور هم جمع شوند و یک «چیزی» به نام فصل چندم سر هم کنند کفایت می‌کند. سعید آقاخانی و پژمان جمشیدی هم هستند.
قبول که می‌شود در سریال‌های کمدی پیوستگی را فراموش کرد، اما آیا نباید یک مجموعه ۱۵ قسمتی هدف و قصه‌ای برای ساخت داشته باشد؟ تا کی باید روی موج موفقیت گذشته سوار شد؟ بعضا دیده شده دوست نویسنده تکه‌های بامزه سریال‌های پر مخاطب گذشته همچون «شب‌های برره»، «پایتخت»، «باغ مظفر» و... وصله می‌کند و یک کپی دست چندم و در مواردی درنیامده از آن را به دل قصه‌اش راه می‌دهد.
مخاطب هیچ سکوت می‌کند و گاه تحمل؛ خودتان دلتان برای چیزی که می‌سازید نمی‌سوزد؟ تا کجا می‌خواهید از اعتبار گذشته خرج کنید؟ اگر نمی‌توانید یا نمی‌شود به سراغ کار تازه بروید شاید نتیجه بهتری هم برای شما داشته باشد و هم مخاطب.
منبع: سایت برترینها
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند